De schoonheid van Rouw
De schoonheid van Rouw.
Ik ben in rouw om het verlies van mijn lieve vriendin.
Een paar weken geleden hadden we nog een mooie avond samen. Gek genoeg haalden we die avond herinneringen op van vroeger en keken we vertederd terug op onze ‘jongere versies’. We lachten om onze manier van doen en we waren dankbaar. Dankbaar voor alles wat wij samen mochten meemaken.
Het was de laatste keer dat ik haar levend zou zien. Het was, zonder dat wij daar (helemaal) bewust van waren, ons ‘aardse’ afscheid.
Door mijn werk ‘weet’ ik natuurlijk dat er meer is. Dat het leven door gaat en ik haar snel weer ‘zie’. En toch heb ik te dealen met een rauwe pijn die ik heel diep van binnen in mijn lijf voel. Ondanks dat alles probeer ik er maar gewoon mee te ‘zijn’. En dat brengt ook iets moois.
Het is bijzonder voor mij om te voelen dat het verlies van mijn vriendin mij in allerlei emotionele processen brengt. Waar ik vroeger vluchtte voor mijn gevoelens, kies ik er nu heel bewust voor om te voelen wat ik voel zonder dat ik het verstandelijk wil begrijpen. Het is zo en ik sta het toe. Vanuit de liefde voor haar en onze vriendschap.
Ik ontdek deze dagen heel veel over liefde, vriendschap, de connectie en vooral veel over de (diepere) bedoeling van onze verbindingen.
Ik realiseer mij nog beter hoe ik omga met de moeilijke en / of pijnlijke momenten die er wel eens zijn in relaties. Ik had nog wel eens de neiging de confrontatie uit de weg te gaan en bepaalde zaken maar te laten. Om vervolgens dan afstand van iemand te nemen.
Na een tijdje was ik het dan een soort van ‘vergeten’ en ging ik verder in het contact zoals ik het vanuit mijn ziel kon voelen. Daarin voelde ik eigenlijk altijd wel de onvoorwaardelijkheid in de relatie.
Dat lijkt misschien handig, maar het waren ook gemiste kansen. De kans om de verdieping van het contact te laten zien en te laten ervaren. De waarheid is dat ik het gewoon heel spannend vond om mijn kwetsbaarheid te laten zien aan de ander. Bang om mijn minder mooie kanten te laten zien als ik bijvoorbeeld mijn frustratie over iets uitte.
Door het verlies van mijn vriendin realiseer ik mij op een dieper niveau iets belangrijks. Iets belangrijks over mijzelf en over de ander. Wij zijn wie wij zijn en wij doen het beste wat wij in het moment kunnen doen. De ervaringen in ons leven maken ons bewust en zo leren wij steeds weer. Beetje bij beetje. Wat helpt is dat wij liefdevol mogen kijken naar de delen van ons die (nog) niet zo liefdevol zijn. Die hebben gewoon meer liefde en aandacht van onszelf nodig.
Wij verwachten perfectie van de ander en van onszelf. En wij betrekken wat de ander doet, teveel op onszelf. Wij nemen alles heel vaak zo persoonlijk. Als je vervolgens niet deelt wat iets met je doet, dan kan de ander je misschien niet begrijpen en mis je bijvoorbeeld de kans om wel begrepen te worden en de liefde van de ander te ervaren.
Je brengt elkaar altijd wie je op dat moment bent en dat is wie je dan kan zijn. En dat is in zichzelf altijd perfect. Je bent in dat moment namelijk niet voor niks samen!
En daarom mochten wij 32 jaar lang vriendschap met elkaar ervaren. Een onvoorwaardelijke verbinding die ik altijd zal koesteren.
